In dit archief bewaren we cursusmateriaal van vorige jaren. Het zorgt dat niets verloren gaat en de cursus toch actueel blijft. Werk zoveel mogelijk met tussentitels om structuur aan te geven.
Les 1
Het verslag van de verschillende kranten die we tijdens de les van 08/02/2010 bespraken, kan je hier lezen.
Casestudies in 2010
betroffen de Explosie Luik, Hans Van Temsche, Internet en privacy, Kim De Gelder, Rellen in Brussel, Ronald Janssen, Katrien's stukje, Gesloten instellingen en Pest de meester.
Studiedag pers en communicatie, een verslag
Op een maandag, 15 maart 2010 dienden we voor het keuzevak ‘pers en communicatie’ ons te begeven naar Brussel. We werden immers in de voormiddag verwacht op de VRT waar we een rondleiding zouden krijgen. In de namiddag verplaatsten we ons naar het centrum van de stad voor een uiteenzetting bij Indymedia, De Wereld van Morgen, een alternatieve nieuwsorganisatie. De dag werd op luchtige wijze afgesloten in de gebouwen van Videohouse. Hier hebben we een opname van de laatste show kunnen bijwonen. Hieronder vinden we het verslag van deze gezellige en geslaagde dag.
Met trein, tram, bus en wagen kwamen alle studenten samen aan de gebouwen van de VRT. Onder de schaduw van de VRT- toren werden we opgewacht door een sympathieke en niet onaantrekkelijke jongedame. Deze dame bleek tot onze vreugde de gids te zijn. Zij zou ons op sleeptouw nemen doorheen een kluwen van gangen en studio’s. Op verschillende momenten passeerden we bekende tv gezichten. Zo zagen we een bekende snor, deze was eigendom van de Guy Mortier. Naast deze bekendheid kruisten verschillende (B) VRT’ers ons pad. Onze gids loodste ons intussen de eerste opnamestudio binnen en bracht met veel enthousiasme haar verhaal. De ganse groep hing aan haar lippen. Een wondere wereld van vertrouwde decors, opnameapparatuur en lichtapparatuur ging voor ons open.
Hier wordt tv gemaakt! Confronterend was hoe de matte decorstukken en soms verouderde studio’s via de juiste licht en cameratechnieken omgetoverd werden tot de glimmende settings van programma’s zoals; ‘Studio 1’, ‘Phara’ en ‘Ook getest op mensen’. Nadat we enkele van de belangrijkste opnamestudio’s bezochten begaven we ons naar de andere kant van de VRT gebouwen. Toen we daar de radiostudio’s van MNM en Studio Brussel mochten bezoeken werd iedereen plots stil. Het leek alsof iedereen betoverd werd door de verschijningen van Elke Vanelderen en Sofie Lemaire. Die laatste ging zelfs zonder tegenpruttelen op de foto met onze groep.
Die middag, en met het broodje in de hand, namen we de metro richting centrum. Een ongeduldige man, die gewoon door de groep ‘vloog’ met zijn rolstoel, kon de sfeer niet verpesten. Onze volgende stop werd Indymedia of beter ‘De Wereld Morgen’. Bij deze alternatieve mediagroep kregen we een uiteenzetting over hoe men media op een andere manier kan aanbieden. Veel was er echter niet te zien, het voornaamste was dat onze eindeloze vragen toch beantwoord werden. Zo kwam er een interessante discussie tot stand. Na dit bezoek hadden we nog wat tijd om gezellig iets te gaan drinken in een iets minder gezellig cafeetje. Misschien had de buurt hier wel een aandeel in.
Na het bezoek aan Indymedia en een ‘gezellige’ ervaring later vertrokken we richting Videohouse voor de opnames van ‘de Laatste Show’. Videohouse in Vilvoorde zou ongetwijfeld het hoogtepunt van de dag zijn. In de gebouwen van dit opnamehuis werden we verwelkomd met een drankje waarna publieksopwarmer Sven De Leijer er onmiddellijk de sfeer inbracht. De Laatste show mocht die avond niemand minder dan de Katho studenten in zijn publiek verwelkomen. Niet veel later waren we getuige van hoe een programma gemaakt wordt
Aan de ingang kregen alle toeschouwers een MP3-achtige toestelletje, wat diende om de sprekers goed te kunnen horen. Daarna nam iedereen een stoel en plaatste zich gedisciplineerd achter elkaar. Er hing een gemoedelijke sfeer in de lucht. De studio bleek in werkelijkheid niet veel kleiner te zijn dan op televisie te zien is. Eens iedereen zijn plaats gevonden had, kwam de applausmeester Sven De Leijer te voorschijn. Hij zorgde voor de verwelkoming en bracht iedereen spontaan aan het lachen. Je kunt hem vergelijken met het voorprogramma van een concert, waar de mensen worden ‘warm gemaakt’ voor wat komen zal. Tijdens de opnames zelf, zette hij het publiek aan tot applaudisseren en zorgde tijdens de kleine onderbrekingen voor afleiding. Een aantal minuten voor de opnames begonnen, sprak gastheer Michiel Devlieger kijkend Vlaanderen aan en vertelde wat er die avond op het programma stond.
De eerste gast was José De Cauwer. Hij is een ex-wielrenner, ex-ploegleider en tegenwoordig wielercommentator bij Sporza. Bij het bekijken van een aantal archiefbeelden werd gevraagd hoe hij deze momenten had beleefd. Daarna bespraken ze kort zijn boek. Daarin beschouwde José zichzelf als een slimme renner. Dit moest wel, aangezien hij niet de sterkste of de snelste van het peloton was. Naar eigen zeggen had hij ‘de gave’ om anderen te motiveren: positieve feedback maar geen ‘leugens’. Hij werd op vrij jonge leeftijd ploegleider. Zijn grootste succes beleefde hij als wielerbondscoach op het WK te Madrid, waar Tom Boonen als eerste over de streep reed. Het gesprek werd beëindigd met een kleine pronostiek over de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.
De volgende gast in het programma was Wim Helsen. Hij besprak (iets te langdradig?) enkele boeken. Het eerste boek was ‘Op de fiets’ van David Burn. In dit boek vertelt de auteur ondermeer dat hij in de jaren ’80 met zijn fiets door New York reed en de wereld om zich heen op een heel andere manier heeft leren kennen. Door de jaren heen leerde hij het fietsen dan ook appreciëren. Niet omwille van de snelheid of competitiedrang, maar gewoon uit plezier en ontspanning. Dezer dagen is hij naar eigen zeggen nergens meer te vinden zonder zijn opplooifiets. 'Vrede zij met u, zuster’ van Chris De Stoop was het tweede boek. Het gaat over het verhaal van een westerse zelfmoordterroriste. Wim Helsen koos het boek op basis van een artikel die hij had gelezen in ‘Humo’. Via het boek hoopte hij meer te weten te komen over wat er allemaal in het hoofd van die vrouw omging. Mensen die met dezelfde verwachtingen het boek willen lezen, beginnen er beter niet aan. Het boek gaat vooral over de omgeving en de entourage waarin de vrouw werd meegesleurd voor ze zichzelf opblies. Het volgende boek ‘Hoe is’t’ van Antwerps stadsdichter Joke Van Leeuwen, is geschreven op vraag van allerlei organisaties uit de stad. Uiteraard is het onmogelijk om voor alle vragende partijen een gedicht te schrijven. Het bleef niet enkel bij het uitschrijven van gedichten op papier. Zo werden enkele werkstukken op de gevel van een monument, huis of fabriek geplaatst. Het boek ‘Omdekken’ was volgens Wim rijp voor de ‘versnippermachine’. De auteur wil ons een ander perspectief geven om naar de dingen te kijken en de mensen laten inzien dat het huidige perspectief maar één van de vele perspectieven is. Volgens Wim lijkt hij daar duidelijk niet in te slagen en hij toonde ons enkele absurde foto’s uit het flinterdunne boekje.
‘The Hurt Locker’ is een film over militairen die werken in een ontmijningsteam. De film zorgde voor veel controverse, maar won wel een aantal Oscars. Er werden twee Belgische militairen uitgenodigd om wat meer uileg te geven bij deze film en alle heisa errond. Kapitein Pinoli en adjudant Dupont waren in uniform aanwezig, mede omdat ze de laatste tijd werkzaam waren in Afghanistan. Beide droegen het uniform met zekere fierheid en trots, wat duidelijk aan hen te zien was. Zowel de kapitein als adjudant voelden zich vereerd dat er een film gemaakt is over hun job, net als alle andere collega ontmijners. Toch kunnen ze zich niet altijd vinden in het roekeloze gedrag van het hoofdpersonage. Controle en veiligheid zijn twee belangrijke aspecten die, om de spanning extra de hoogte in te jagen, tijdens de film wel eens opzij worden geschoven.
De laatste gast van de avond was de succesvolle Amerikaanse schrijver John Irving. Michiel nodigde de man uit om te praten over zijn nieuwe roman ‘Last night in twisted River’. Hij had het idee voor dit boek al 20 jaar in gedachten, maar kon er geen einde voor bedenken. Uiteindelijk is het er dan toch van gekomen. Het boek werd door de gastheer kort samengevat. Dit bleek geen gemakkelijke opdracht, want het boek leek een zeer absurde verhaallijn te hebben. Gelukkig herpakte Michiel Devlieger zich snel en suggereerde dat het boek ging over de angst om dierbaren te verliezen. Meneer Irving kon zich daar helemaal in vinden. Hij vertelde dat zijn andere romans ook deze thematiek behandelen. Michiel vroeg hem vanwaar hij zijn fascinatie voor beren haalde, waarop hij vrij kort kon antwoorden “ik vind beren helemaal niet fascinerend, de lezer wel.” John legde uit dat hij opgegroeide in het Noorden van de Verenigde staten en ’s zomers vaak naar Canada trok waar beren alledaags zijn. Ze maken een deel uit van de maatschappij. Hij neemt ze dus op in zijn boeken omdat ze in die streek tot de hedendaagse realiteit behoren. Uit eigen ervaring heeft hij geleerd dat mensen die niet gewoon zijn om beren te zien er dan hun aandacht op vestigen. Om af te sluiten vertelde John Irving een anekdote over de Oscar awards in 2000. Hij zei dat het een hele lange ceremonie was en hij hoogdringend naar het toilet moest. De bekroning van de scenario’s valt pas op het einde van de Oscar- uitreiking. Toen hij zijn beeldje in ontvangst had gekregen en backstage verdween kon hij enkel nog aan plassen denken. Met zo’n Oscar in de hand is dat geen evidentie en best een gênant zicht, maar het is hem toch gelukt
De opname werd afgesloten door de Laatste Schowband versterkt met Cecilia Kankonda. Na herhaaldelijke pogingen kon het liedje ‘make no mistake’, zeer toepasselijk in deze situatie, ingeblikt worden. Zeker een vijftal keer diende de band het lied of delen ervan te hernemen omdat iets niet goed was verlopen of opgenomen was.
Opvallend was de losse en gemoedelijke sfeer die heerste op de set. De opnames verliepen verassend vlot en na een kleine twee uur opnames, waarin we een mooi staaltje van tv-maken konden aanschouwen, werd het tijd om terug huiswaarts te trekken en onszelf te bewonderen op de voorgeprogrammeerde videorecorders thuis. Deze dag was een erg geslaagde uitstap waarin de sfeer over de volledige dag opperbest was. Een welgekomen afwisseling van ‘het leven zoals het is… campus Ipsoc.’
Auteurs: Youri Putman, Sam Deconick en Dieter Maesen
Eindredactie: Joachim Soenen en Thijs Soens
